احمد وهو بيضحك جامد: هتقوليلها ايه بقى سمعينى
سكت وانا مش لاقيه حاجه اقولها اخيرا نزلنى فى اوضتى… اقصد اوضتنا
زهره: انت… انت بتقرب ليه….. اقف عندك
احمد: تعالى وانا اقولك
(وووو بس بس يا نور كده عيب *)
صحيت الصبح فى معادى على الساعه سبعه ولسه بفرد ايدى لقيته قاعد يبصلى
زهره بصراخ: انت بتعمل ايه هنا
احمد باستغراب: بعمل ايه هنا!!!! انا جوزك اتجوزتك امبارح
زهره: اهههه خضيتنى ياشيخ
احمد وهو محاوطها باديه: صباحيه مباركه يازهرتى
زهره بكسوف: وانت طيب
احمد: متيجى اقولك كلمه سر
زهره بهروب: انا… انا هجهز الفطار…. وحضانه عمر
احمد: عمر اجازه يا بطتى علشان المس بتاعته واخده اجازه مسافره
زهره: محدش قالى يعنى
احمد: مانا قولتلك اهوه
زهره: طيب ابعد
احمد: لا وووو
عيشت حياه سويه انا وعمر ابنى….. حاولت اعوض احمد عن كل سنينه اللى ضاعت بسبب مرض هشام
عوض ربنا جميل جدا وترتيباته كلها خير….. يمكن لو كنا اتجوزنا من الاول مكناش بقينا بنحب بعض كده
انا اول مره احب حد كده احمد كان واخد اسبوعين اجازه من المكتب وكان بيخرجنا ويفسحنا كتير اوى
حاسه انى بحلم وخايفه اصحى الاسبوعين خلصه وهشام رجع شغله وعمر بيروح الحضانه وبقى شاطر
وانا وماما طول اليوم مع بعض وعمر بيه بيقسم الايام بينا…. الواد طلع بيحب جدته اكتر منى
مستغربتش انه بيحب جدته لابوه لانه الاطفال تبع الحنيه ملهومش دعوه بمشاكل الكبار الا لو الكبار دخلوهم
فيها وعاملوهم بمعامله مرات الابن والحما…. كارثه ان الابن يقعد مع امه تقوله جدتك وحشه وبتكرهنا
ويقعد مع جدته تقوله امك وحشه وبتزعقلك وبتحب اخواتك اكتر منك….