مصطفى بغيظ: ايه إلى انتى لبساه ده
عائشه: حلو الفستان صح
فستانها كان أبيض وعليه فراشات باللون الأزرق كان رقيق اووى وبحملات ومنفوش واصل لحد الركبه
مصطفى: زفت الفستان زفت ازاى تيجى كده اصلا
عائشه: انت بتزعقلى كده ليه
مصطفى بيحاول يحافظ على هدؤه: هو انا مش قولت قبل كده اللبس ده ميتلبس تاتى
عائشه بعصبيه: لا انا بحب اللبس ده وبحب البسه انا حره
مصطفى: لا مش حره وكلامى هو إلى يتسمع ويتنفذ
مدحت: فى ايه بتزعقوا ليه
عائشه: لا انت مالكش حكم عليا عشان تقولى ألبس ايه وملبسش ايه
مصطفى: لا ليا حكم عليكى
مدحت: بس خلاص لم نروح نتكلم
مصطفى: لا يا جدى مش هنروح غير لم تفهم
عائشه: بصفتك ايه تتحكم فيا انت ابن عمتى وبس
مصطفى بعصبيه: بصفتى جوزك يا هانم…..
عائشه بصدمه: مستحيل…
عائشه: بصفتك ايه تتحكم فيا انت ابن عمتى وبس
مصطفى بعصبيه: بصفتى جوزك يا هانم
عائشه: انت بتقول ايه
مصطفى: ايوه انتى مراتى من ساعه ما دخلتى بيتنا وكبرتى وجدى جوزنا لبعض
عائشه بصدمه: جدو هو بيهزر صح قول انه بيهزر
مدحت: ممكن بس تهدى يا حبيبتى وهفهمك كل حاجه
عائشه: قولى يا جدو ان الكلام ده مش حقيقى
مدحت: تعالى يا حبيبه جدو نروح البيت وكل حاجه هتكون كويسه وخدها فى حضنه مش انتى بتثقى فيا
عائشه ببكاء: اووى يا جدو
مدحت: خلاص نروح وهفهمك كل حاجه وانا عمرى ما هأذيكى صح
عائشه: صح
ماجده: يلا نروح كلنا البيت وكل حاجه هتكون كويسه يلا
مدحت: يلا بينا
وفعلا كلهم ركبوا العربيات وروحوا البيت بس طول الطريق وعائشه مش مصدقه إلى اتقال ومصطفى بيندم نفسه على إلى قاله وانه مكانش قصده يقولها كده
♡♡♡♡♡♡
عائشه: ادينا وصلنا البيت جدو فهمنى الكلام إلى قاله مصطفى حقيقه
مدحت: ايوه يا عائشه الكلام ده حقيقه انا جوزتكم لبعض لم كنتم صغيرين والمفروض ان العقد صورى لحد ما تبلغى السن القانونى ويتسجل فى المحكمه ويبقى رسمى