سيف: انتى ليه بتفسرى كل حاجه على مزاجك مين قالك ان فيه ما بينى وما بينها حاجه
سارة بدموع: دى
كانت عبارة عن مسدج مبعوتة لسارة
” خطيبك بيخونك فى شقته اللى فى المعادى لو مش مصدقه روحى شوفى بنفسك”
سارة ببكاء: كنت طول ما انا جاية بقول لا استحالة سيف يعمل كدا واكيد مش هلاقى حاجه بس ايه اللى حصل طلعت صح
سيف: اهدى يا سارة انتى فاهمة غلط
سارة: فاهمة غلط ازاى انت مشفتش بصاتك ليها كانت عاملة ازاى يا سيف دا انت كنت بتبصلها وباين فى عيونك حب كبير عمرى ما شوفته في عينك قبل كدا ليا
سيف: انتى بس بيتهيألك
سيف حكى لسارة موضوع حياة من اوله
سارة: يعنى انت ساعدتها عشان تردلها اللى عملته معاك مش اكتر
سيف: اه اهدى بقى
سارة بأببتسامة: طب خرجنى
سيف: عندى شغل انا اصلا سايب الشغل وجيت عشان المحفظة حتى اسألى اخوكى
سارة: ماشى يا سيف هو زياد كان بايت معاك انبارح
سيف: اها
سارة: اصل رنيت عليه مش بيرد
سيف فى نفسه: يخربيتك يا زياد
سيف: هتلاقيه مسمعوش ولا حاجه
سارة: تمام
سيف: هروح الادراة انا بقى ومتزعليش
سارة: حاضر بحبك
سيف وقتها افتكر حياة
سيف: وانا كمان
فى المساء
ندى: هتبات هنا انهاردة
زياد: لا هروح عشان ميشكوش فيا ابقى خدى بالك من نفسك وااه صحيح اتفضلى
ندى: ايه دا
زياد: دول هدوم عشان متلبسيش قميصى تانى
ندى: انا اسفة
زياد: يلهوى علينا مش قصدى اقولك ايه طيب قمصانى انتى مش هينفع تلبسيهم تانى
ندى ببراءة: ليه
زياد: قومى يا ندى البسى حاجه من اللى جايبهم ابوس ايدك
ندى: انا مش فاهمه حاجه
زياد: مش لازم قومى يلا
ندى: قول بقى انك عايزه
زياد: يا ريت يكون دا السبب
ندى: هبقى اغيره حاضر
زياد: دا موبيل عشان ابقى اطمن عليكى ماشى
ندى: هو انا ممكن اعمل حاجه
زياد: ايه
ندى وقتها حضنته بحب كبير زياد حاوط بأيده ظهرها خرجت من حضنه وهى بتبصله بخجل كبير
: انا اسفة بس حسيت انى عايزة
قاطعها وهو بيسحبها ناحيته وبي”قبلها بحب كبير ندى اتجاوبت معاه وفضلوا كدا لمدة دقايق بعد عنها اما حس انها محتاجه تتنفس بصلها بحب كبير كانت عايزة الأرض تنشف وتبلعها من الخجل
ندى بخجل: هو ايه اللي احنا عملناه دا
زياد: انتى مراتى يا ندى
ندى بخجل: ايوا بس بس
زياد وهو بيمسك ايدها: متخافيش انا بس بقولك كدا عشان متندميش نفسك على اللى حصل لانه لا عيب ولا حرام