فى مطعم صغير فى منطقة فى الريف يدخل شاب بكل هيبته
زين بغرور للجرسون : شوفلى اى حاجه اكلها عندكوا
الجرسون : تمام يا فندم
وبعد ربع ساعة جيه الجرسون بالاكل
زين وهو بيبص على الاكل بقرف : ايه دا
الجرسون: عدس يا فندم من افضل الاكلات عندنا هنا
زين بغرور وقرف : عدس دا افضل اكلة عندكم
الجرسون وهو بيوطى راسه فى الارض: ايوا يا فندم
زين قام وهو بيشيل الاكل وهو بيرميه على الارض
وقتها سمع بنت من وراه
صدفة : اتعلم تحترم نعمة ربنا ايا كانت ايه هى فيه غ
يرك مش لاقيها
زين وهو بيلتفت وراه وبعصبية وغرور: و واحدة زيك بقى هى اللى تعلمنى
صدفة: ادام اهلك معلموكش فى البيت اعلمك انا
زين وهو بيمسكها من أيدها : لا دا انتى تلزمى حدودك وانتى بتتكلمى معايا
صدفة ضر’بته بالقلم
زين بعصبية شديدة وصوت عالى ارعبها : بقى انتى بتض’ربينى انا بالقلم وبعد كدا ساب ايدها بس عارفه مش هرودهولك قل’م يا شاطرة مع انى اقدر بس استنى عليا
وسابها ومشى بكل غرور
احمد ( الجرسون ) : آنسة صدفة انتى كويسة
صدفة: انا تمام يا احمد يلا كملوا شغلكوا
(ملوحظة صدفة تبقى صاحبة المطعم)
زين فى نفسه: اسمك صدفة تمام يحلوة
وبعد كدا خد عربيته ومشى
فى المساء
زين راح المطعم عند صدفة وكانت هى بس ا
للى موجودة لوحدها كانت بتقفله
زين حط جاز على المطعم كله من برا
صدفة : ايه الريحة دى
وبعد كدا لقيت حد بيشدها جامد من ايدها بيبعدها عن المطعم
زين وهو بي’ولع الولاعة بتاعته
صدفة بخوف وعياط : انت بتعمل ايه لا بالله عليك دا اكل عيشى انا وامى واخواتى بالله عليك ما تعمل كدا ابوس ايدك الحقونى
زين وهو بينزل لمستواها وبغرور : احنا فى مكان مفيهوش بيوت وفى نص الليل صوتى براحتك محدش هيسمعك يحلوة
صدفة بعياط : طب اعمل ايه انا اسفة بس متعملش كدا
زين بتفكير : تعملى ايه تيجى تق’ضى الليلة معايا انهاردة
صدفة بصدمة : انت بتقول ايه
زين : مبحبش اعيد كلامى مرتين هتيجى معايا ولا وبص على الولاعة
صدفة بعياط : بس انا مش هعمل كدا اكيد دا حرام
زين بغرور: بس كدا من عينيا اتجوزك
يتبببببببببببببع