– ايه يحلوة مش ترفعى النقاب

: لا وكمان قولتلى وانا ايه يأكدلي انه ابني رمـ’تني لامي وقولتلها انا مش هشيل شيلة حد

كان واقف يبصلها بألم و دموع كان بيـ’لعن نفسه على كل اللى قالته وكل اللى عانته بسببه

فارس : اسف انا عارف انه صعب وعارف ان كلامي مش هيتمحى من عقلك بسهولة بس اديني فرصة فرصة واحدة بس وانا هحاول على اد ما اقدر انسيكي كل حاجه بس اديني فرصه اعمل دا

حور : وجودي معاك بيـ’وجعني الشخص اللى كنت بنتظر بس نظرة واحدة منه عشان تخليني مبسوطة وتغير يومي للاحلى بقى هو نفس الشخص اللى وجوده بيتعبني ويوجعـ’ني

كملت وهى بتمسح دموعها بضهر ايديها زى الأطفال

: خليني امشي من هنا بقى والله ما قادرة

فارس : طب خليكي هنا وانا هنزل اقعد عند امي متسبيش بيتك

تجاهلته واخدت الشنطة كانت هتفتح الباب بس حط ايده على الباب اتكلم بدموع

: متمشيش يا حور ارجوكي

حور : عارف دموعك دي بتـ’قتلني برغم كل اللى عملته فيا قلبى مش بيعرف يشوفك موجـ’وع

فارس بلهفة : طب ما نرجع

حور : مش عارفه انسى

فارس : طب خدي وقتك انتي بس محتاجه شوية وقت هاا صح يا حور طمنيني وقوليلي المسألة مسألة وقت مش اكتر وهتصالحيني ومش هتبعدي عني

حور : مقدرش اوعدك بس بتمنى انك متورنيش وشك الفترة دي خليني اركز فى دراستي اليومين دول يستحسن متجيش المدرسة كمان خد اجازة

فارس : لدرجة دى يا حور

حور : ساعدني عشان اتخطى اللى انا فيه

فارس بتنهيدة حزن: تمام

حور وهى بتبص على أيده المحطوطة على الباب اتكلمت بطفولة و رقة: عايزة اخرج ممكن

فارس وهو بيشيل ايده: طب فكري يعمري

حور : يواه بقى والله ما قادرة اتكمل مش هتبقى انت وابنك اللى تعباني دا عليا

فارس : تمام بس هبقى اجاى اشوفك

حور بعند وتحدي: لا مش هقبل اصلا مش هفتحلك الباب

فارس بعصبية مفرطة: والله دا انا اكسـ’ره عليكي وعلى دماغك الناشفة دي انا محدش يبعدني عنك ولا يمعنني اشوفك حتى انتي نفسك

حور بتحدي : طلع كل اللى عندك يلا سلام

فتحت الباب وخرجت بص لطفيها بحزن كبير خبـ’ط برجله الكرسي بعصبية مفرطة وهو بيمسك شعره

: ادي اخرة اللى يتجوز ويحب عيلة

­ ­