سمية وهى بتبص لحور : عاملة ايه دلوقتي يحبيبتى وحفيدى عامل ايه
حور : كويسة الحمد لله يا مرات عمى
سمية : مروحتيش الكلية ولا ايه يا ليلى
ليلى : كان عندى محاضرة واحدة خلصتها وقولت اجاى اطمن على حور هو ابيه فارس فين صحيح
سمية : راح البيت قال عايز يتكلم مع ندى فى موضوع مهم
حور بغيرة والم نزلت دمعه من عينيها مسحتها بسرعة قبل ما حد يشوفها واتكلمت بحزن
: انا مبقتش طايقة المستشفى عايزة اروح
عزة : مينفعش دلوقتي يحبيبتى انتى مشفتيش نفسك انبارح كنتى دايخة ازاى لازم تتحطى تحت متابعة الدكاترة هنا
حور بضيق طفولى وهى دماغها فى فارس وليه راح لندى
: تمام
عند ندى لبست اجمل فستان عندها وقعدت تستنى فارس بلهفة رن الجرس فتحتله بلهفة ابتسم ببرود عكس اللى جواه كان عايز يقـ’تلها وهو بيفتكر كل اللى عانته حور بسببها
فارس : ازيك يا ندى
ندى : الله يسلمك تعال انت وحشتنى اوى مش بقيت بشوفك
فارس : انتى عارفه اللى انا فيه بقى
ندى: صدقنى متستاهلش حبك ليها دى واحدة
كانت لسه هتكمل الجملة بس فجأة مسـ’كها من طرحتها بقوة وهو بيرميها على الكنبة
ندى بصدمة وبكاء: فارس انت اتجننت