زياد: زياد
ندى: طب مش هناكل
زياد بتوهان: هو انتى ازاى قمر كدا
شعرك جميل اوى وشكله حلو وهو مبلول كدا
بصيت فى الأرض بخجل شديد وخدودها بقيت حمرة من شدة خجلها مسك ايدها وبالايد التانية رفع وشها
زياد بحنية: خليكى بصالى
ندى فى نفسها: يلهوى علينا بقى طب اعمل ايه فى الوسامة دى اقوله انت اللي قمر اوى طيب ولا اعمل ايه لا يا بت يندى خليكى قوية
ندى: انا جعانة
بدأ يستوعب اللى بيحصله بعد عنها وهو بياخد نفسه وبيحط ايده على شعره فى حركة خليت ندى تتوه فيه اكتر
زياد: احم تمام يلا ننزل
ندى وهو بتفوق من توهانها: تمام
نزلوا للاسفل زياد بص فى فونه لاقى عشر مكالمات من سارة
زياد: ايه دا فيه ايه
ندى بخوف: فيه حاجه
زياد: سارة رنة عليا كتير اوى مش عارف فيه ايه
ندى حسيت بالغيرة: مين سارة
زياد كان وقتها بيرن على سارة فمردش عليها
سارة بعياط: الو ايوا يا زياد الحقنى
زياد بخوف شديد: فيه ايه انتى كويسة
سارة: سيف اض..رب بالنا.ر وهو دلوقتي فى العمليات
زياد بخوف شديد: بتقولى ايه انا جاى حالا
ندى: هو فيه ايه ومين سارة دى
زياد وهو بياخد مفاتيح عربيته: مش وقته يا ندى خدى بالك من نفسك ولو حد رن الجرس متفتحيش انا هسبلك موبايلى عشان ابقى ارن عليكى
ندى: طب قولى طيب فيه ايه
زياد بزعيق ارعب ندى: انتى مش شايفة انى مستعجل وعايز امشى وسابها وخرج
قعدت على الكرسى والدموع اتجمعت فى عينيها
ندى ببكاء: ودى مين سارة اللى زعقلى بسببها دى كمان