فى بيت الجارحى
زين : خلاص بقا بقالى ساعه بصالح فيكى وانتى حاطه وشك فى المخدة … طب حطى وشك فى وشى حتى انا احسن من المخدة .
ليليان بتضحك بس مش عاوزة تبينله : ابعد عنى انا مخصماك .
زين : يادى النيله… خصام ايه بس … انا مالى بيهم .
ليليان رفعت وشها وشعرها منكوش على وشها : لا مالك يا استاذ زين … بص فى عينى وقولى ايه الحكايه بقا .
زين ضحك على منظرها وفضل يرتبلها فى شعرها : ياعنى عينك هاتخلينى اعترف …. طيب تعالى ابص .
ليليان : اهو .
زين بحنيه : بحبك .
ليليان تاهت فى نبرة صوته اللى بتعشقها : ها؟
زين بخفوت : بحبك .
ليليان : وانا كمان .
زين : انتى كمان ايه ؟
ليليان : بحبك .
زين قرب منها : طيب ماتجيبى بوسه .
ليليان اتكسفت منه : زين انت قليل الادب .
زين بصدمه : انا قليل الادب .. تعالى هنا والله لاخدها ماليش دعوة.
( ليليان فضلت تجرى وتضحك وهو بيجرى وراها وسمعت صوت تليفونها وقفت مرة واحدة) .
زين : مسكتك .
ليليان : هههههههه اوعى يا زين تليفونى بيرن فى مسج جتلى.
زين : ماليش فيه …تعالى هنا .
ليليان : هههههههههههه اوعى بقا .. دى اكيد سارة .
زين وقف : هى سارة فتحت تليفونها .
ليليان : هو انت اتصلت عليها.
زين : اممممم وانا جاى فى الطريق .. اتصلت بس فونها مقفول .
ليليان : انا مجربتش اتصل بس انا باعتلها مسج وقولتلها انى جنبها لو عاوزة تحكيلى … اكيد بعتت مسج ترد .