كارما: اممم انتى بقى مرات هشام الللى لفت على احمد واتجوزته
بصتلها بهدوء مهو ده المنتشر عنى فى العيله السمويه الفتره دى مع انه فيهم ناس كويسه
زهره ببرود: ايوه انا
كارما بغيظ: سمعت انك ممرضه عاطله يعنى مش من مقامه شويه ويفوق ويرميكى
زهره: اممم وايه كمان
كارما بغضب: هيتجوزنى انا انا من مقامه ومهندسه زيه وكمان كنت فى امريكه مش زيك ياجاهله انتى
زهره:الممرضين بعد كليه خمس سنين زيك بقوا جهله….. بس الجاهل جاهل قلب ونفس وبعدين علم
كارما: انتى ازاى تتجرئى يحقيره انتى
رغم انى كنت قادره ارد عليها الا انى محبتش اعمل مشاكل فجأة لقيتها رفعت ايده اتوترت معرفتش اتصرف
غمضت عينى وافتكرت هشام ووقفت زى لوح التلج يبدو انى لسه متجاوزتش الموضوع تماما لكن ثوانى كل ده مضربتش
فتحت عينى لقيت احمد ماسك ايدها: ايدك لو اتمدت عليها هقطعهالك ياكريمه
كمان اسمها كريمه والله هيطلع شعرها الاصفر ده سبغه الصفره دى
كريمه بزعيق لفت الانظار: بدافع عن الحقيره دى اللى خدعتك بعد مoت هشام علشان تتجوزك
فجأه كف نزل على وشها من احمد خلانى شهقت من الخضه وانا ببكى
احمد:……