داده نجوى ببكاء هيستيرى…يارب رحمتك بينا يارب خدت زهره البيت وحبيبنا كلنا يارب مين هيدلعنى تانى ده امبارح كان لسه بيقولى انتى وحشانى اوى يا داده وعاوزك ترجعى معايا مصر علشان مش بحب اكل غير من ايديك…فلتله لا مستحيل اسيب جلال..قالى يعنى بتحبيه اكتر منى…قلتله لا انتم الاتنين ولادى اللى مخلفتهمش وانت حبيبى يا ادهم..قالى خلاص ترجعى معايا لو ليا غلاوه عندك…قلتله هفكر….بس مستناش ردى يا جلال يبنى وراح طيب انا موافقه يا جلال انى ارجع معاه مصر والله بس قوله داده هترجع معاك وانت هتلاقيه جاى انت عارف ادهم بتاع مقالب ممكن يكون بيهزر معايا زى كل مره قوله بس داده جهزه تروح معاك بس ميسبنيش كده مين هيحضر جنازتى اما امoوت يا ادهم ليه يا قلبى تسبنى كده وجلست ارضا وظلت تبكى بقوه شديده…
جلس جلال جانبها واخذها بحضنه…داده اهدى علشان خاطرى وخصوصًا انى هروح مصر علشان ادفنه هناك مع امى وابويا…
نجوى..مش هسيبك جايه معاك…
جلال…خليكى احسن هنا…
نجوى…ده ابنى ولازم اوعده هاجى معاك…
جلال…طيب اجهزى قدمنا ساعه واحده….رنا فين…
نجوى….فوق يعينى عليها لسه عروسة ربنا يصبرها….
جلال لنفسه….ربنا ياخدها…..
ذهبت نجوى الى غرفتها بمساعدة احدى الخادمات لتحضير نفسها بينما صعد جلال الى الاعلى الى غرفه رناوفتح الباب دون استئذان فزعت رنا بشده فقد كانت تجلس على الكنبه بالغرفه سارحه الفكر…