فى اليوم التالى فى الصبح كان منير قاعد فى غرفه قرائه سمع صوت طرقات بص لقاها افنان كانت تستأذن بالدخول
– تعالى يا أفنان واقفه لى
دخلت قالت – ازعجتك
– لا ، اى الى مصحيكى بدرى
بصلها وقال – عايزه حاجه ؟
– لى معرفش حاجه عن هيثم
استغرب من إلى قالته كملت – زى أنه كان متجوز ايا كانت هى مين أو فين كنت المفروض اعرف
– أنا بحاول اقفل الصفحه دى فى حياته وحياتنا ومنفتكرهاش .. ازاى اقولك وانا بذات نفسي إلى مش عايز اتكلم فيها
قالت باستغراب – ليه محدش بيتكلم فيها ؟
– عشان ملهاش لازمه
سكتت شويه لما حسيت أنه مش هيقولها هو كمان
– ومامته ؟
بصلها باستغراب فكملت – مامته فين وكانت بالنسباله ايه .. شفت حبه ليها بس استغربته
وكانت تقصد ذلك اليوم حين نتش صوره منها وصرخ بها الا تلمس أغراضه
– فى حد ميحبش أمه
– اكيد لا بس انا مش فهماه
– عرفت قصدك ايه .. هيثم حبه لوالدته بيوصل للهلوسه وأنه يكون حد تانى لمجرد ما تجيبى سيرتها .. والدته الله يرحمها كانت اكتر واحده قريبه منه فى البيت ده مكنش بيحب حد غيرها وهى مكنتش بتسيبه فاتعلق بيها جامد .. بس لما اتوفت هيثم جاتله حاله نفسيه من بعدها
اصغت افنان إليه باهتمام