بصتله بخوف أما هيثم حين ظهر وجهها رأى شيئا قرب أيده منها بصتله بخوف لقته بيلمسها وبيبعد شعرها من على جنب وشها وجد خدها احمر وعلامه لصفعته لها
تبدلت ملامحه فهل قسي عليها لذلك الحد بعدت وشها وهى بتنزله وبتبعد عنه وهو فلت دراعها ومجادلش
– ينفع تخرج
قالتها وهى تخفى عيناها ولا تتطلع به بصلها قال
– انتى هتنامى هنا ؟
– اه
– عندك اوضه تقدرى تنامى فيها يلا
– مش اوضتى
قالتها ببرود وهى تكمل – مش اوضتى زى ما دى مش اوضتى ولا ده بيتى .. بس على الأقل هنا اضمن انى ما شفوكش
– عارف انى غلطت بس ..
– مبسش يتفع تمشي
– انتى متعرفيش إلى قولتيه
– ولا عايزه اعرف .. ايا كان مستحقش إلى عملته .. مش عايزه ادخل فى نقاش مع واحد شايف حتى أنه مش
غلطان
– عشان أنا مغلطتش
بصتله بشده اومأت وهى تقول – معاك حق انت عملت إيه يعنى مش حاجه تتضايق عشانها
حس بحزنها تنهد وقال – روحى على اوضتك يا”افنان” بعد اذنك
– بعد اذنك انت اطلع برا .. مش عايزه مكان يجمعنى بيك ولا أن سريرنا يكون واحد أو اشاركك في حاجه من ممتلكاتك الخاصه من انهارده … انت فى حالك وانا فى حالى
اشاحت وجهها وهى تردف – ولو مضايقك وجودى هنا اقدر انام فى الصاله أو على الأرض ولا انى انام جنبك