ايمان: وانت مفكر ان ابوك خلاص هايسكت هو ولا عمك لا دول هايجبوها ويجوزهالك علشان انت الكبير
عبد الرحمن: والله ما بحبها يابنتى دى طول عمرها اختى الصغيرة يا ايمان انا بحبها فعلا بس اختى … طب تعرفى انا حزين ان هى هربت وعاشت لوحدها مهما كان دى بنت وخايف عليها من الزمن اذا كان وهى عايشه فى وسط اهلها كانوا بيأذوها مابالك بقا بالغريب
ايمان بتنهيدة: ربنا معاها بابا كان بيحبها وانا كمان بحبها اوى دى كانت صاحبتى الوحيدة … بس لو كانت معايا فى الظرف دا كانت هونت عليا كتير
عبد الرحمن: معلش يا قلبى … مسيرها نلاقيها بس بعيد عنهم … على فكرة انا قدمت فى البعثه ولو وافقوا باذن لله هاجى واتقدملك واخدك انتى ووالدتك ونسافر
ايمان بقلق: طب واهلك … وبابك هايوافق دا مكنش بيطيق ابويا الله يرحمه
عبد الرحمن: هاتجوزك غصب عن الكل … يوافق ولا ميوافقش مبقتش فارقه كله بيدور على مصلحته … يا ايمى ازاى ممكن تتخيلى ان انا اتخلى عنك دا انتى حب الطفوله
ايمان: ربنا يعدى الفترة دى على خير … جرس الباب بيرن شكلها سهى
عبد الرحمن بضيق: انا زعلان منك مش انا قولت بلاش سهى الزفته دى تانى ولا هى شكلك ولا من تربيتك ولا من اسلوبك … دى شمال
ايمان: طب اعمل ايه والله ما عارفه اخلع منها لزقت فيا … وبعدين انا بكرة اسلوبها جدا بس جت وعزتنى ووقفت جنبى مينفعش اقفل بابى فى وشها
عبد الرحمن: طيب لاخر مرة بقولك ابعدى عنها
ايمان: حاضر