مراد: بطلى تخلف .. انا راجل مش عيل وعلى فكرة انا اخاف عليكى من نفسى .. انزلى يالا .
سارة: ايوا ايه سر انك تجبنى شقتك .
مراد: هاتعرفى بعدين … يالا.
(مراد اخدها فعلا وطلعوا وهى كل الوقت دة مرعوبه من مراد .. لانه مش شخص سهل تقدر تتوقع هو عاوز ايه … وهو كان
حاسس بيها وبخوفها منه ومش هاين عليه يطمنها ).
مراد: ادخلى يلا .
سارة: طيب بس سيب الباب مقفول .
مراد رزع الباب وراة وقفله: اه وماله.
(سارة فى اللحظه دى ارتعبت وخافت من نظرات مراد هربت منه ومن نظراته اللى بترعبها اكتر .. بصت لشقه لقتها جميله
جدا و ذوقها عالى جدا )
سارة: دى شقتها … جميله اوى بس انت جايبنى هنا ليه ؟.
مراد: بقت شقتك انتى .
سارة بصتله واتكلمت بعصبيه: انت ازاى بتتكلم كدة وكانها حاجة عاديه … انا عمرى ما ارضى اقعد فى شقه حد… انت عاوز
تعيش معايا و قلبك وعقلك معاها .
مراد قرب منها: انتى شايفه كدة .
سارة بنرفزة: اه شايفه كدة ..ومتقربش منى .
مراد ببرود: لا هاقرب … انتى مراتى.
سارة عيطت وبعدت عنه: لا مش مراتك …انا غلطت لما وافقت واتجوزتك .. انا فهمت دلوقتى انت جبتنى هنا عااوز تكسرنى … واديك اهو كسرتنى .
مراد شدها وحضنها وقرب من شفايفها: معاش اللى يكسرك ياروحى …دى شقتى فعلا بس مش شقتى انا وكاميليا …الشقه دى اشتريتها قبل ما اعرف كاميليا وقولت اللى هاحبها هاتجوزها وهانعيش هنا… فرشتها على ذوقى …لما عرفت
كاميليا واتجوزتها مقدرتش اقعدها هنا لقيت نفسى بخبى عليها موضوع الشقه دى … ولما ماتت سبت شقتها ونقلت هنااا…لما قابلتك وحبيبتك اتمنيت اليوم اللى هاتكونى فيه مراتى وشايله اسم مراد الالفى ..واتمنيت اجيبك هنا علشان لو كان فى حاجة مش عاجبك تغيريها .
سارة همست: ياعنى ايه .. انا … انا حبيبتك .
(مراد باسها من شفايفها ومقدرش يبعد عنها ايدة اتجرأت عليها وفك طرحتها وزراير بلوزتها اللى بدء يفك فيهم واحد وراة التانى…فى اللحظه دى مراد حس انه خلاص بدء يفقد كل ذرة عقل مبقاش قادر يتحكم فى نفسه . عاوز يبعد ومش قادر …ورغم ان خبرتها قليله لكن جننته …حست خلاص ان حصونها بتنهار بدئت تزق فيه بضعف .)