زهره انا عايز اشوف وشك
كل ده ومشفش وشى ياترى هعجبه… حد يحب حد من عيونه…. فكيت النقاب وانا ومحرجه حدا ومش عارفه ابصله
احمد: رفعت وشها ليا وانا مش مصدق نفسي اجمل مما تخيلتها عيونها العسلى الفاتح اللى بتلمع بشرتها بيضه وخدودها
المدوره دى مش عارف دى خدودها حمره من الكسوف ولا ده ميكب بس ده مش ميكب
زهره: ايه الاحراج ده….. شهقت بخضه وانا بستخبه فى حضنه منه
زهره بكسوف: ايه اللى انت عملته ده
احمد بمشاكسه: كنت بشوف الروج بالفروله ولا التفاح
زهره: انت قليل الادب
ايه ده ده بيضحك ليه ده….. انا انا مش حاسه بالارض ليه
زهره: احمد هقع نزلنى
حضنى جامد وهو شايلنى: طب امسكى حلو قال تقع قال
زهره: نزلنى ياقليل الادب انت والله لقول لماما هبه
احمد وهو بيضحك جامد: هتقوليلها ايه بقى سمعينى
سكت وانا مش لاقيه حاجه اقولها اخيرا نزلنى فى اوضتى… اقصد اوضتنا
زهره: انت… انت بتقرب ليه….. اقف عندك
احمد: تعالى وانا اقولك
(وووو بس بس يا نور كده عيب *)
صحيت الصبح فى معادى على الساعه سبعه ولسه بفرد ايدى لقيته قاعد يبصلى
زهره بصراخ: انت بتعمل ايه هنا
احمد باستغراب: بعمل ايه هنا!!!! انا جوزك اتجوزتك امبارح
زهره: اهههه خضيتنى ياشيخ
احمد وهو محاوطها باديه: صباحيه مباركه يازهرتى
زهره بكسوف: وانت طيب
احمد: متيجى اقولك كلمه سر
زهره بهروب: انا… انا هجهز الفطار…. وحضانه عمر
احمد: عمر اجازه يا بطتى علشان المس بتاعته واخده اجازه مسافره
زهره: محدش قالى يعنى
احمد: مانا قولتلك اهوه
زهره: طيب ابعد
احمد: لا وووو
عيشت حياه سويه انا وعمر ابنى….. حاولت اعوض احمد عن كل سنينه اللى ضاعت بسبب مرض هشام
عوض ربنا جميل جدا وترتيباته كلها خير….. يمكن لو كنا اتجوزنا من الاول مكناش بقينا بنحب بعض كده
انا اول مره احب حد كده احمد كان واخد اسبوعين اجازه من المكتب وكان بيخرجنا ويفسحنا كتير اوى
حاسه انى بحلم وخايفه اصحى الاسبوعين خلصه وهشام رجع شغله وعمر بيروح الحضانه وبقى شاطر