دمعت عين روح من الاهانه وهى عايزه ترد بس لى مش عارفه
قالت سلمى – أهدى يا ساندى فى اى
– خبطت فيا وبدل ما تعتذر لقتها بتشتم وبتبجح واخر قله ادب
قال يحي – سبيها يا ساندى
– لا مش هسيبها لازم تعتذرلى .. هونا مش هبقا مراتك ولا اى المفروض تجبلى حقى منها
قالت روح – أنا مشتمتكيش والعكس قولتلك معلش وانتى إلى خابطه فيا ولقيتك بتغلطى فيا وانا مكنش ينفع انى اسكت .. يعنى الغلط من عندك
– انتى كمان بتكدبينى ا..
أدخل يحي وهو بيقول بحده – ساااندى
سكتت وبصوله من نبرته قرب ومسك ايد ساندى
– مش قولتلك سبيها
بصتله ساندى من نبرته معاها وقالت – بس
بعدها عن روح وهو بيقول – مبسش خلصنا
بصت ساندى لروح بضيق بعدين مشيت تبعتها سلمى لأنها صديقتها
بص يحي لروح لانه مشفهاش مكسوره قبل كده
مكنش يعرف أن كلام ساندى اثر فى نفسيتها وحساها انها قليله مشيت عشان مبتحبش تقف معاه ويشوف انكسارها
قالت سلمى – مكنش له داعى الى عملتيه
– مين البت دى
– دى بنت غلبانه ياست متحطهاش فى دماغك
– مكنتش هحطها فى دماغى بس ده كان قبل أما يحي يحى ويضايق عشانها
– يحي اضايق من تصرفك لأنها كانت ساكته وانتى نازله كلام فيها
– ومن امتى يحي بيحس بالى قدامه يا سلمى .. لا فى حاجه غريبه هو اضايق عشانها بجد
ضحكت سلمى وقالت – تقصدى اى .. انتى غيرانه عليه منها بجد .. أنا مش مصدقه إلى بتقوليه
– امال اضايق لى وقالى سبيها كان المفروض ياخدلى حقى
– يابنتى انتى خدتى حقك وزياده .. كفايه بس صوتك
قعدت وهى مضايق وبتفتكر روح
– باين عليها مش سهله
– يا ساندى دى عيله انتى اكبر منها خير تعليمك يعنى متعمليش عقلك بعقلها
– معاكى حق
– اخيرا فهمتى
– تفتكرى يحيي اضايق منى