دمعت عينها وقالت – مكنش بإيدى كنت هتشرد انا وانت ومش هنلاقى ناكل كان لازم اقبل عشان نعيش … انا مكنتش فرحانه بوضعنا بس ده كان رحمه على الى هيحصلنا … وجه الوقت الى هديلك تمن السنين الى اتحرمت فيها منى .. قولتلك هعوضك بس اصبري والدنيا هتجمعنا تانى
– تعوضينى بالفلوس .. مش عارفه اقولك اى بس انا مليش حق فى الفلوس دى
– انت بتقول اى يا احمد ده حقك وحقى .. هتخلص اللعبه على هنا اول ما املاك عليه الفاخرى تبقى بأسمى ساعتها هخليك تاخد مكان يحي آلى اتمنتها ويبقى ليك اسم
– انا كنت عاوز مكانته عندك
– انت متعرفش مكانتك اى عشان تحكم عليا .. انا استحملت كتير عشان اوصل لهنا متعرفش عملت اى عشان الأوراق تبقى معايا
سكت احمد واتنهد بقله حيله
قالت كوثر – اقرأ الورق يا احمد خلينى اشوف ابراهيم كتب اى قبل ما يموت والأملاك هتتصدر لمين من بعد أما الوثيقه دى تظهر
اتنهد احمد وخد الاوراق وفتحها ليقرأ ما بها
– أقر أنا ابراهيم رشيد الفاخرى وأنا فى كامل قواى العقليه أن هذه ستكون وصيتى من بعد مماتى ولا عبث بها وبخط يدى اكتب .. أن ينتقل ٩٠ فى الميه من جميع ممتلكاتى لأبنى يحي ابراهيم رشيد الفاخرى عدا عشر فى الميه سيكون من نصيب ابنتى سلمى إبراهيم رشيد الفاخرى وزوجتى
– خمسه فى الميه .. ده اى الحرم ده
بصلها أحمد وبعدين كمل
– لكن يحي سيكون المسؤل وله الحق فى التصرف فى كل من هذا وسيتم كل شئ تحت موافقته والرجوع إليه
– نعم .. كمان يعنى مش هتطول حاجه فى الحالتين
– ستتوثق الوصيه فى المحكمه والذى من ضمن شرطها الأساس حين تكتب الأملاك باسم يحي عليه أن يكون قد تزوج اى أن لا أملاك ستصدر إليه لحين يتوثق زواجه هو الآخر ويكن لأكثر من ستة أشهر
اتصدمت كوثر واعتلها دهشه كبيره وقالت
– بتقول اى يتجوز
طوى احمد الورقه وقال- ده إلى مكتوب
– هعملها ازاى دى وست شهور .. بس انا كده فهمت هو عاوز اى
– فهمت اى ..ولى طالما كان بيحب يحي اوى كده كان بيضرب فيه زمان وعيشه فى القهر ده وحالته كانت تصعب على الكافر
سكتت كوثر شويه وبتفتكر ابراهيم وإلى كان بيعمله فى يحي .. لوهله شعرت بالحزن من التذكر وكان بها ذره امومه تحملها تجاهه ، اتنهدت قالت
– يحي مكنش لى ذنب بالى حصل كان مجرد طفل الذنب كان فى أمه
– أمه .. اشمعنا عملت اى
– ابراهيم عرف انها بتخونه وقتلها ومحدش حاسبة لأنها قضيه شرف وعرف يطلع نفسه زى الشعره من العجينه .. بس اتعقد لانه كان باين أنه بيحبها جدا وعمره متوقع أنها ممكن تخونه فى يوم من الايام .. حتى اوقات كان بيندم أنه قتلها من شده حبه ليها .. عرفت ده كله لما كان فى يوم ابراهيم مش وعيه وحكا كل الى مخليه … كان يحي بيتعاقب على ذنب مش ذنبه بيتحبس فى اوضه ضلمه محدش بيدخله فيها .. كنت يستحيل عليه يخرجه لانه طفل بس هو كان
بيحسب أنه بالى بيعمله ده هو بيشفى غليله منه وعملت امه .. كان اوقات بحس أنه بيشك أنه هو إبنه .. كان بيضربه بوحشيه على أقل غلط يعمله .. مره كان بيلاعب سلمى أخته فى الجنينه واللعبه اتكسرت فى أيده منغير ما يقصد وهى عيطت بطبيعه أنها كانت طفله عندها تلت سنين حاول يهديها ويعتذرلها بس
ابراهيم خده ودخله الأوضه وفضل يضرب فيه .. كنت اوقات بلحقه لانى كنت بسمع الضرب وصراخه واوقات مبلحقوش .. كان بيحسب أنه لما يكبر خلاص الضرب ده هيسيبه بس محصلش كده وفضل الوضع لحد اما هو متعود .. فى مره اتخانق مع حد فى المدرسه لانه ضايقه ولما رجع اداله الحزام وقلع لبسه قدامه بمعنى انه يضربه … يحي بالنسبه الى هو فيه ده من صبره هو كده مش وحش بالعكس … لو عاش حد مكانه مكنش هيكون زيه لا كان هيبقا زى الوحوش
بجد بيعمل جرائم .. مش فى مكانه زى انهارده .. هو بس بيرتكب اخطاء دلوقتى لانه بيثبت لنفسه انه دلوقتى بيغلط ومحدش بيحاسبه مش زمان لما كان بيضرب من غير ميعمل حاجه
سكت احمد لأنه عارف المعاناه إلى كان بيعيشها صحبه وعمره ما عاتبه على إلى هو فيه رغم أن نفسه يبعد عن المعاصى ديه
قالت كوثر – وبيتهيألى ابراهيم عرف ذنب يحي إلى رقبته فى آخر أيامه وبيحسب أنه لما يعوضه هيعوضه بفلوسه .. ميعرفش أن يحي هو ذات نفسه مش عايز اى حاجه منه .. ضيع نفسه وعلى إبنه يكرهه حتى فى يوم موته مزعلش ولا نزل دمعه على فراق لبس وش البرود ومش فرق معاه … ممكن كنت بدافع عن يحي
زمان وبعوضه شعور الأم والحنان إلى مفتقده عشان يحبنى لانى كنت حاسبه حساب اللحظه دى بالظبط وعارفه إلى هيحصل .. ولأن ابراهيم مكنش بيثق فيا وكل أسراره كانت مع زينب هى إلى عرفها مكان الوصيه هى بس حتى المحامين بتوعه موثقش فيهم .. لأن طول ما الوصيه بعيده عن ايدى وايد يحي يبقى الممتلكات بخير