كان يحي فى المستشفى مسطح على سرير ومركبينله محاليل ودم عشان يعوض الى خسره
كانت روح قاعده جنبه وحاسه بالذنب انها السبب فى الى هو فيه وعشان مبتخليهوش ياخد حراسته مكنش زمانه هنا
بدأ يحي يفتح عينه وهو بيفوق قربت قالت بفلق
– انت كويس
كانت الرؤيه ضعيفه بصلها وبدأت تتوضح وشاف روح وكانت دموعها على وشها
– روح
قربت منه وهى تصغى له رفع ايده ليها ولمس وشها بصتله وكان بيمسح دموعها
– بتعيطى ليه
سالت دمعه من عينها ولا تعلم لماذا فهى تشعر بلارتياح انه اصبح بخير والحزن حين تتذكره خفضت راسها وقالت
– كنت خايفه عليك اوى
ابتسم ابتسامه تنهيديه وقال – مش كنتى بتدعى عليا بالموت زعلانه عشان لسا عايش ولا اى
بصتله بشده وتضايفت من الى قاله بل خافت من تلك الفكره حس يحي انه ضايقها فقال بمزاح
– اطمنى قاعد على قلبك
ابتسمت أحدهم وهو يدخل – ده احنا بقينا حلوين اهو وبنهزر
دخل جاكوب وايلين بصله يحي وقال – مين الى جاب ده هنا
– احمم .. هى دى مقابله بردو
– مخلاص اتأسفتلك وانا مكناش بترد على تلفونك لولا روح مكناش عرفنا الى حصلك .. اذا كانت هى سامحنى مش تسامحنى انت .. قلبها طيب
– ولااا متتلم
– دايما كده بتسيء ظنى متتحمأش عشان لسا ضعيف مش هتقدر عليا
– تحب تشوف