ساره بدموع: لا مش بنتك، بنتك ماتت من اربع سنين ومستحيل ارجع زي زمان ولا اعيش هنا تانى ومش هقدر اقولكم السبب
حبيب: ايه حصلك ي بنتى
ساره: انا راجعه دبى بكره ي بابا انا متاسفه كنت حابه اقعد معاكم وقت اكبر بس وجودى هنا بيقتلنى صدقنى
منى: هتسبينا تانى
حبيب: سفرك ممنوع ي ساره انا سايبك براحتك بس كفايه لحد هنا الناس كلوا وشنا ايه سبب الغاء جواز بنتك وليه سابت البلد وليه مش بتنزل اجازات ميه سؤال وسؤال
ساره: ولا سؤال هقدر اجاوب عليه مش هقدر اعمل غير اسافر والناس هتنسي
منى: تنسي ايه بس وكان ليه حتى صاحبتك جودى مكنتيش تكلميها ولا تحكيلها
ساره بعصبيه: بس بس كفايه كفايه انا هسافر وكل حاجه تانى متهمنيش
حبيب: لو سافرتى انا ولا ابوكى ولا اعرفك
جودى وعمر بتدخل: في ايه ي جماعه
حبيب: انا قولت اللى عندى عايزه تسافرى سافرى بس انا ولا ابوكى ولا اعرفك
عمر بصدمه: بتقول إيه ي بابا
ساره: بابا انا……
حبيب بمقاطعه: خلص الكلام معاكى وقت لحد الصبح تقوليلى قرارك