أميره: سلام
حازم ( الأب): مالها ملاك يا أميره ؟!
اميره: وصلت وراحت سكن تبع الكليه، اقسم بالله يا فهد لو مسمعتش كلامى هيكون ليا تصرف تانى معاك
فهد: أنا مليش دعوه أنا مش بحب اتعامل مع الاشكال دي، أنا رايح الشركه
الاب بغضب: اقف مكانك يا فهد، تانى مره هتتكلم مع امك كده والله هتزعل واسمع الكلام، والفلاحين اللى مش عاجبينك دول انت بتاكل من شقاهم ولولا الأرض بتاعتنا اللى فى البلد أنا مكنتش هكبر وأكون هنا ولا بالمكانه دى
وعلى فكره انت بقيت مهندس بسبب الارض دى لان مصاريفك كلها كانت من الأرض دى يا بشمهندس، اتفضل غور يلا.
ذهب فهد إلى الشركه وهو غاضب بعض الشئ
عند ملاك
منه: مالك يا ملاك وايه اللى خلاكى تيجى هنا فجأه
ملاك: مش هروح عند عمتى
منه: ليه يعنى ده حتى طنط أميره كويسه وبتحبك أوى
ملاك: ابنها مش طايقنى
منه: مش ابنها ده اللى انتى مصدعانى بيه وبطيبته وحنيته وجماله ووووو
ملاك: لأ مش ابيه سيف أنا اقصد المغرور فهد