رعد ببكاء : اااااه ابنى ﻷ يااارب
ابناااى
استيقظت وعد بخضه على صوت صراخه
وعد بخضه : مالك يا رعد فى ايه
مالك يا حبيبى
رعد ببكاء كالأطفال : ععز عمل حادثه
تغيرت ملامح وعد قليلا خافت فبدايه الامر ولكن علمت انه انتقام الله لها
انتفض رعد من مكانه وامسك هاتفه واتصل بسيف
رعد : الو الو يا سيف جهزلى الطياره بتاعتى حالا
انا نص ساعه وهكون عندك
بسرعااه يا سيف
رعد بمشاعر مبعثرة ودموعه تسيل على وجنتيه اخرج ثيابه ولبس سريعا
رعد بسرعه :وعد انا ماشى
وعد بزعر : هتسيبنى لوحدى يا رعد خودنى معاك
رعد بعصبيه : هاخدك معاايااا فييين بقولك ايه انا مششش عااايز دلع انتى فاااهمه
خرج رعد سريعا من منزله واتجه الى وجهته أما هى كانت جالسه فالأرض على ركبتيها تبكى بنحيب على حالها
وعد ببكاء : ليه كدا ليه يارب
انا انا كنت عارفه انه هيندم فيوم بس مش بالسرعه
ليه يارب كدا دا مش ذمبى مش زمبى
تحاملت على قدميها وعادت الى فراشها مرة اخرى تبكى وتكتم شهقاتها فوسادتها التى شهدت على كل ما حدث لها
عند احمد وشمس
كان احمد وشمس يتناولان الافطار سويا
احمد : قوليلى بقا يا ستى ليه مكنتيش بتحبى تقولى اسم عمر
تنهدت شمس بضيق
شمس : كان بيحب الاسم دا اوى
ادمعت عينيها لتكمل : وانا بكره كل حاجه هو بيحبها
سكتت شمس قليلا واكملت
احمد هو انا ام وحشه
احمد بلهفه : بتقولى كدا ليه
دى انتى اجمل ام كفايه انك استحملتى كل ده عشانه
شمس ببكاء : انا والله بحبه اوى والله العظيم دا حته منى مقدرش اكرهه