علينا الزمن
علوان : الراجل اللي بتچيبي سيرته ده مـaـت وشبع مووت
الام :هو مـaـت صح بس عاش راچل .. ومات راچل مش زيك عايش چبان وهتموت برضوا چبان
علوان : ( ضرب اخته بالقلم ) لمي لسانك يازهره احسنلك
انا المره دي مش هحاسبك علي اللي قولتيه بس لو اتكررت مره تانيه مش هعمل حساب انك من دمي .. انتي فاهمه ?
علوان رزع الباب وراه ومشي
زهره ( الام ) : ( حطت ايدها علي صدرها وبتعيط ) بتي .. بتي بتموت من الچوع ياناس
خاله حكيمه ( مسكت العصايه بتاعهتها وبتتسند عليها وبترفع ايدها عشان تحسس علي زهره ) : ماتخافيش عليها
يابتي .. بنتك مايتخافش عليها دي بيجرى فيها دـm ابوها المهدي .. واللي بيجرى في عروقه دـm المهدي مايتخافش عليه واصل
بقلمي ماهي احمد
——————————( في نفس الوقت )———————
خليله كانت بتشيل الفيران بأيديها من علي البراميل
خليله : هششش .. هشششش