نسرين: كنت بجرى شوية يارحوبة.
رحاب: ماشى ياحبيبتى دلوقتى الموضوع التانى.
نهى: اى هو.
رحاب بحزن: بصواا يابنات انتو كلكوا بتدرسواا واناا لما فتحت الملجأ داا عملت فيه كل اللى اقدر عليه علشان اقدر اسعدكواا بس دلوقتى الفلوس على القد والحكومة مش بتساعدناا اووووى ف………
رحاب الدموع اتجمعت فى عيونهاا.
ملاك وحضنتهاا: متعيطيش ياماما.
رحاب وابتسمت: مش بعيط ياحبيبتى بصوا ياحبايبى عارفة ان الكلام اللى هقوله مش هيعجبكواا بس احناا مجبورين على كداا فى شركة بتشغل البنات فى البيوت وكداا واناا اشتركت فيهااا وانتو هتشتغلواا بس صدقونى لو مش موافقين هلغى كل حاجة.
نهى وباست ايديهاا: بصى بقااا انتى من واحناا صغيرين وانتى زى امنا بالظبط لاء مش زى انتى فعلااا امنااا وعليتناا كلاهااا واكيد وقت اماا تحتاجى مساعدة عندك ولادك يسندوكى واحناا مش زعلانين والله ياماما.
ملاك : انتى بس تأمرى واحناا ننفذ ياماما.
نسرين: وبعدين يارحوبة ياعسل انتى هو الشغل حراام او عيب.
شرين: بصى اناا دا اول يوم ليااا بس انتى شكلك طيبة اووووى واناا مستعدة اساعد.
رحاب: ربناا يخليكواا لياا يابنات.