– شوفت الموت بعنيا .. قعدت فى قبر زى الميتين مستنين الحساب … بس انا فضلت مستنيه الموت والحساب .. فضلت اعرف أنا فين ومكانى هيبقا اى .. إلى أنى استسلمت وعرفت انى هموت ومش هخرج .. عيشت فى رعب والدنيا كانت ضلمه اوى مكنتش شيفا اى حاجه غير السواد
كانت بتنشج من بين بكائها وبتنفض من خوفها وبتعيط وبتحتضنه اقوى وكأنها على وشك اختراق اضلعه تريد الاختبأ
كان ببصلها ومتوتر فى تلك اللحظه بس قربها منه خلاه يحس بحاجه غريبه
حضنها هو كمان وكان عناق صادق لا يحمل اى طغينه سوء
– أهدى محدش هيعملك حاجه او يقرب منك طول ما انتى معايا .. وعدت نفسي فى اليوم إلى عاتبتينى فيه
وكان يقصد لما كان معاها فى العربيه وراجعين ” لى معنديش حد ياخد حقى منك ”
– قطعت وعد على نفسي أنى اخدلك حقك واحميكى من يأذيكى وإن كان من نفسي .. إلى اذيتك زمان هتحميكى انهارده
كان بيحس بضربات قلبه ونبضه وهو بيحضنها ومش عايز يبعدها عنه بس الفوراق والحواجز مش عاوز ينساها ويعيد الفلك ويستغلها من تانى
– متخافيش ياروح أنا معاكى
كان بيهديها وهى لسا بتعيط بهستريا لحداما بدأت تصغى بكلماته الحانيه المليئه بالحب وتهدأ
حس يحي بأرتخاء جسدها ومبقتش تتحرك ولا يسمع صوتها بعدها شويه لقاها نائمه زى أما توقع أنها كانت جوا حلم حتى وهى بتحضنه بالتأكيد لم يكن هو
فهى تبغضه فى كل الأحوال
نيمها برفق ورفع الغطاء عليها بعدين مشي
فى اليوم التانى مرحش يحي لشركه اتصل احمد بيه قال
– انت مش هتيجى الشركه انهارده كمان ولا اى
– لا
– طب فى وراك لازم تقرأها
– هاتهالى على القصر
– تمم إلى تشوفه
فى المساء جه احمد وكان طالع ليحي وقف عند الاوضه إلى جميع
إلى اول ما شاف روح مسطحه السرير اتصدم
دخل وهو بيبص عليها
شافته صفيه قالت – استاذ احمد حضرتك عايز حاجه
– هى روح مالها
– روح … لا مفيش تعبانه شويه