احمد وهو بيقطعه من النص : هنعمل كده
حنين شهقت بخضه لما شافته :ليه كده يا احمد
احمد :ده الى كان لازم يحصل انا مش هستنى تلبسيه تانى
حنين وهى على وشك البكاء :اخس عليك انت عارف انى بحبه وليه ذكريات حلوه معايا
اخده حطه على جمب قرب منها وحط ايده على كتفها
انا عارف انك بتحبيه بس كان احسن لو كنتى سبتيه ذكرى احسن ما كنتى تلبسيه تانى
بصتله بدموع احمد :بس مكنتش تعمل فيه كده خساره بجد
احمد :طب خلاص متزعليش وبعدين تانى مره متسمعيش كلام حد ولا تمشى غير ورى الصح وقبل ما تعملى حاجه لازم تفكرى من كل الجوانب.. تمام
حنين :بس دى ماما على فكره مش اى حد وتفهم اكتر منى ثم من غيرها مكناش هنبقى كده دلوقتى كان زمانك رجعت ونمت وسبتنى زى كل يوم حتى مبصتليش
احمد :انا عارف انها ماما وانها اكبر وتفهم اكتر مننا بس مش كل حاجه بتمشي صح علطول لازم نفكر الاول تفكير سليم ينفع ولا مينفعش ..و دلوقتى بقى جه وقت حسابك يا حلوه
حنين بذهول :ح..حساب ايه انت مش خلاص سامحتنى
احمد :ايوه فعلا سامحتك وفهمتك غلطك بس معاقبتكيش
احمد :ما ايه امال الى كان …
احمد وهو بيغمزلها بخبث :وده اسمه عقاب برضه
حنين بصت فى الارض : وعايز تعاقبنى ازاى بقى
احمد وهو بيقرب عليها بنظرات خبيثه: هقولك
حنين كانت بترجع فى كل خطوه بيقرب منها وهى مش مطمنه : ايه ها عايز ايه
وقعت على السرير وهو اعتلاها بضحكه خبيثه
احمد وهو بيقرب منه اكتر: جه وقت عقابك يا حلو
وبعد شويه
حنين :يا احمد كفايه حرام عليك هههه
احمد :لا لسه مشفتش غليلى منك
احمد :لا هههههه خلاص خلاص حرام كفايه
احمد :ولو ..لسه