حنين :ربنا يحفظك لينا يا ستى الكل وباس دماغها
الام :يلا تصبح على خير
احمد :وانتى من اهله
وصلها للباب ونزلت قفل الباب وهو بيتوعد لحنين على الخطه الى عملوها
حنين :مين يا احمد
احمد :لا دى ماما بس كا..ايه ده
حنين :ايه
احمد :انتى كنتى هتطلعى كده
حنين :كده ازاى يعنى
احمد :بالى انتى لبساه ده
كانت لابسه بيجامه هوت شورت قصير و قميص كط وعليه روب مفتوح
حنين :طب فيها ايه مش قلت ماما
احمد :ايوه وافرض متطلعيش قدام حد كده تانى سامعه
حنين :دى ماما على فكره ماما ها
احمد :ولو برضه يلا قدامى
حنين كانت مبسوطه أنه رجع يغير عليها
دخلوا الاوضه ووهى راحت علقت الروب وكانت رايحه نحية السرير
احمد :قولتيلى انتى الى قررتى تلبسي الفستان صح
بصتله بإرتباك وهى بتبلع ريقها
حنين :اه اصل ملبستوش من زمان ومركون و كده
احمد :اااه و ..ماما بقى الى فكرتك بيه
اتصدمت وبصتله ..
حنين بصتله بصدمه وهى بتبلع ريقها بصعوبه
حنين بغباء: ها بتقول ايه يا حبيبي
احمد وهو بيمسكها من لياقتها :اظن انتى سمعتينى كويس … يعنى دى بقى خطه كنتم طابخينها سوى صح
حنين :لا ابدا مين الى قالك كده انا لبسته بس عشان خساره ارميه والله
احمد :امم ..تمام
سابها وراح اخده من على الكرسي وفرده قدامها
احمد :و عشان بقى خساره يترمى مش هنرميه
بس هنعمل تعديل بسيط
حنين خافت شويه: ايه هو