:احمد
:امممم
حنين :احمد الباب بيخبط
احمد :سيبيه يخبط
حنين :بقولك الباب بيخبط
احمد:حاضر حاضر قايم اهو
يا ترى مين الساعه دى
فتح الباب
احمد :ماما خير فى حاجه هنا كويسه
الام:اه يا حبيبي متقلقش كله تمام بس انا عايزه اتكلم معاك
احمد :طب ادخلى تعالى
الام :هى حنين فين
احمد:حنين جوه فى الاوضه
الام :اوعى يا احمد تكون مديت ايدك عليها
احمد:لا طبعا يا ست الكل انتى تعرفى عنى كده برضه
ده انا ابنك ومربيانى على ايدك
الام :تسلم يا حبيبي طمنتنى انا مش عايزاك تزعل منها دى مراتك برضه وبصراحه هى ملهاش ذنب ده انا قلتلها تلبس الفستان عشان تغيظك
احمد :لا والله بقى كده يا ست الكل
الام :متزعلش هى ملهاش ذنب زى مهى ماهاش ذنب لمعاملتك دى علطول فى الشغل وناسيها الست مبتجيش بالاهمال بتدبل بتيجى بالحنيه والاهتمام
احمد:انا عارف يا ماما هى حكتلى بس انتى عارفه انى الفتره ال فاتت كنت مضغوط فى الشغل وباجى على نفسي وبطحن نفسي فى الشغل عشانكم وعشانها
طبطبت على كتفه: انا عارفه يا حبيبي ومقدره بس ابقى شوفها من ضمن يومك ولو بكلمه الدنيا هتمشى هى طيبه وبتحبك
احمد :حاضر يا ست الكل فى عنيا متتوصاش انتى عارفه
الام :ربنا يهديكم لبعض يا حبيبي فوتك بعافيه بقى
احمد :لا راحه فين انتى بايته معايا النهارده دى خطوه عزيزه
الام :اه يا ولا يا بكاش انت يلا انا نازله احنا داخلين على وش الفجر اما الحق انا م شويه يلا تصبح على خير
احمد :هو محمد لسه مجاش ولا ايه
الام :لا جه من شويه استنيته لما جه اطمنت عليه هو والعيال